Hoe uit ik mijn gevoelens?

Ik ken mensen die als ze ergens verdrietig over zijn meteen in huilen uitbarsten, en zich dan heel rot voelen en na een half uur weer opgelucht verder gaan met hun dagelijkse bezigheden.

Ik heb dat niet.

Als ik iets voel begint dat als een vaag ongemak, en als ik er eenmaal bewust van ben dat er iets niet klopt, dan ga ik aan mezelf twijfelen.

Is het de bedoeling dat ik dit voel? En wat voel ik eigenlijk? Wat betekent dat benauwde gevoel in mijn keel en die zere trap in mijn maag? En wanneer begon dat rotte gevoel en wat was de trigger?

Wijze mensen gaven mij al de goede raad om minder te denken en gewoon maar te gaan voelen... en voelen.. en voelen.. en voelen.

SUPERENG!

Want in mij zit een donker monster vol weerstand en oordelen die zijn mond niet kan houden en met een irritant zeurstemmetje door blijft vragen: "Hoezo dan?" "Wat is het?" En de vervelendste vraag is dan "Waarom doe je er zo moeilijk over?"

Een eeuwig durende worsteling die ik blijf voeden door telkens antwoorden te zoeken op deze hardnekkige vragen..

Dus:

Ik ben om het monster de mond te snoeren zelf geluid gaan maken!

Of eigenlijk het gevoel geluid laten maken..

Stiekem dan... in de auto, als niemand mij hoort..

Getergde Fado melodieën komen ineens uit mijn mond gerold..

Hartverscheurende smartlappen galmen door de auto, en ook krachtige Heavy metal schreeuwen die jaren 80 Glamrock bands doen verbleken en lage Grunts waar mijn buurjongen jaloers op zou zijn..

Boze grillige uithalen maar ook zachte melodieën.. en soms een snik.. soms..

Als ik daarna opgelucht ademhaal voel ik het; de storm is gaan liggen.

En alhoewel de wolken nog te zien zijn, drijven ze verder.

Op weg naar de volgende storm.