Van sommige liedjes moet je afblijven

Inderdaad, van sommige liedjes moet je afblijven! Die zijn door de originele artiest zo iconisch neergezet. En zo prachtig gezongen. Die sfeer en dat gevoel kan dan niemand meer evenaren. En iemand mag daar met zijn slechtere vertolking al helemaal geen afbreuk aan doen. Zo, dat is eruit! En tegelijkertijd rijst de vraag; Is dat nou wel echt zo? Mag ik, en iedereen met mij die een lied wil zingen, elk lied zingen? Dat lied mij eigen maken, het mooi of niet mooi zingen, het zelf doorvoelen en beleven, juist omdat ik het zo'n mooi liedje vind? En als dat dan niet mag; om welke liedjes gaat het precies? Eigenlijk gaat deze vraag natuurlijk over iets anders: heeft iedereen het recht om op zijn eigen manier een lied te beleven? Als luisteraar en als zanger(es) en dit, desgewenst, in het openbaar te vertolken? Als luisteraar inderdaad ook, want dat maakt het nog interessanter; voldoe je als luisteraar wel? Heb jij wel goed genoeg geluisterd? Moet je als luisteraar ook ergens aan voldoen of mag je de muziek laten gebeuren? En waar luister je naar? Deze vragen stel ik natuurlijk niet zomaar. Ik heb zelf als zangeres wel eens gedacht: “ga ik dat nummer zingen? Maar dat kan ik toch helemaal niet! Of dat past toch helemaal niet bij mij?”

En die kwetsbaarheid, die kans op afwijzing, die kan je tegenhouden..

Jazz zingen bijvoorbeeld. Terwijl alle geschoolde improvisatie Queens om mij heen precies wisten wat wel en not done was, stond ik met knikkende knieën toch maar veilig Hallelujah te zingen op de lokale jamsessie. Waar ben ik nou eigenlijk zo bang voor?

Inderdaad, om uitgelachen te worden. Dat is het ergste wat er kan gebeuren. (En hier ga ik mijn volgende blog over schrijven)

En toch heb ik het gedaan. Ik ben Jazz gaan oefenen. En er gebeurde echt iets heel bijzonders. Een song kan om mij heen gaan groeien. Eerst is het een prachtige lap stof waarvan ik niet precies weet hoe ik het aan moet trekken. En ik weet al helemaal niet of de kleur me wel staat. Maar langzaamaan wordt de oncomfortabele jas een geheel nieuwe outfit die fris en als gegoten zit. Soms blijft er een naadje te strak of kriebelt er een labeltje, maar het past bij me. En zing ik het, in mijn versie. Gewoon omdat ik er zo van geniet.

Of de luisteraar dat ook doet is dan eigenlijk niet belangrijk voor mij (alhoewel ik daar dus ook heus bij stilsta). Als ik het zing, is het mijn versie. En die authenticiteit geeft het bestaansrecht. Als luisteraar betrap ik mezelf af en toe op het "oordelend luisteren": "dat die het lef heeft om dat nummer te zingen, had ik zelf toch niet gedaan." En ik fluit mezelf dan meteen terug. Met welk doel staat diegene daar te zingen, wat hoor en zie ik wel? Een oordeel is zo makkelijk geveld dat je vergeet echt te kijken, echt te luisteren, echt te beleven. En dan doe je niet alleen de ander maar ook jezelf tekort! Dus zing gerust je Mariah’s, je Ariana’s en je Freddy’s. Het mag en geniet ervan!